Αρχαία 'Αντισσα Λέσβου

Η Αρχαία Άντισσα βρίσκετε στο ακρωτήρι του Οβριόκαστρου, καθώς και η τοποθεσία «Καλός Λιμένας» ή «Τσαμούρ λιμάνι», που είναι μια μικρή τουριστική σκάλα με μακρόχρονη ιστορία όπως μαρτυρούν τα ερείπια από την αρχαιότητα. 
Η αρχαία Άντισσα, η αρχαία Κώμη των Αντισσαίων, υπήρξε η μητρόπολη όλης της επικράτειας, μια από τις έξι πόλεις της Λέσβου, χτισμένη στο ακρωτήριο Παλαιόκαστρο. Σήμερα διασώζονται τμήματα του αρχαίου τείχους, που έζωνε την πόλη περιμετρικά του λόφου, ενώ στο κέντρο εικάζεται ότι ήταν χτισμένη η ακρόπολη. Η Αρχαία Άντισσα κατείχε, μαζί με την γειτονική Ερεσό, το δυτικό νησί. Οι δύο πόλεις μαζί ακολουθούσαν σχεδόν πάντοτε τους ελιγμούς της κραταιάς συμμάχου τους, της Μυτιλήνης. Η καταστροφή της πόλης της Αρχαίας Άντισσας χρονολογείται στο 167 π.Χ. από τους Ρωμαίους, οι οποίοι εκδικήθηκαν τους Αντισσαίους γιατί πρόσφεραν καταφύγιο στον εχθρό τους, τον Βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.

Οβριόκαστρο 

Στην περιοχή αυτή, που φιλοξενούσε μέρος της αρχαίας πόλης, χτίσθηκε μεταγενέστερα, το μεγάλο κάστρο του Οβριόκαστρου. Το κάστρο χτίσθηκε τη Βυζαντινή περίοδο και ενισχύθηκε κατά τους χρόνους των Γατελούζων. Πρόκειται πιθανότατα για το μεγάλο κάστρο των Αγίων Θεοδώρων, που τόσοι και τόσοι περιηγητές το περιέγραψαν με θαυμασμό. Κατά την πτώση του νησιού στα χέρια των Τούρκων, το 1462, οι κάτοικοι των Αγίων Θεοδώρων έφυγαν για την βόρεια Εύβοια. Σήμερα το κάστρο στέκεται ερειπωμένο με τους χονδρούς τοίχους του φτιαγμένους με ντόπια πέτρα και κουρασάνι. Η μεγάλη πύλη του, βρίσκεται στον αυχένα, δίπλα στον δρόμο που περνά τώρα από το μέρος που θα ήταν η Τάφρος, που το χώριζε από τη στεριά.

Φυσικοί Υγροβιότοποι

Υγροβιότοπος ή αλλιώς υγρότοπος είναι κάθε τόπος που καλύπτεται μόνιμα ή εποχικά από ρηχά νερά ή που δεν καλύπτεται ποτέ από νερά αλλά έχει υγρό υπόστρωμα για μεγάλο διάστημα του έτους Υγρότοποι είναι φυσικές ή τεχνητές περιοχές αποτελούμενες από έλη με ποώδη βλάστηση από μη αποκλειστικώς ομβροδίαιτα έλη με τυρφώδες υπόστρωμα, από τυρφώδεις γαίες ή από νερό.

Οι περιοχές αυτές είναι μόνιμα ή προσωρινά κατακλυζόμενες από νερό το οποίο είναι στάσιμο ή τρεχούμενο, γλυκό, υφάλμυρο ή αλμυρό και περιλαμβάνουν επίσης εκείνες τις εκτάσεις που καλύπτονται από θαλασσινό νερό το βάθος του οποίου κατά τη ρηχία δεν υπερβαίνει τα έξι μέτρα.

Ουσιώδη γνωρίσματα της μεταβατικής ζώνης που παρεμβάλλεται μεταξύ των μόνιμα κατακλυσμένων και των καθαρά χερσαίων περιοχών είναι η παρουσία υδροχαρούς βλάστησης και η ύπαρξη υδρομορφικών εδαφών, δηλαδή εδαφών που ανέπτυξαν ειδικά γνωρίσματα ως αποτέλεσμα της υψηλής υπόγειας στάθμης νερού (Ramsar).