My Antissa Gallery - Άντισσα, η πανέμορφη γωνιά της δυτικής Λέσβου....

Στα χρόνια που έζησα στον Κάμπο, αλλά και στον Γαβαθά, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρχε έντονη αθλητική δραστηριότητα. Πάσης φύσεως! Από στίβο, ποδόσφαιρο και ποδηλασία, μέχρι κολύμπι, σκάψιμο και κυνηγητό διαφόρων ζωντανών οργανισμών. Επειδή όμως ο βασιλιάς των σπορ είναι το ποδόσφαιρο, έχει κάθε δικαίωμα νομίζω, να κυριαρχεί στην μνήμη.
Σαν Έλληνες πάντα βρίσκαμε ένα τρόπο για να χωριστούμε στα δύο. Έτσι όταν ήμουν στον Γαβαθά, παίζαμε ποδόσφαιρο χωρισμένοι σε Άντισσα - Αθήνα, με το να είμαστε από την μία πλευρά τα παιδιά που ζούσαμε τον χειμώνα στο χωριό κι από την άλλη να είναι τα παιδιά που έρχονταν το καλοκαίρι από την πρωτεύουσα για τις διακοπές τους. Όσες φορές κι αν παίξαμε κερδίσαμε, με αποκορύφωμα ένα παιχνίδι που τελείωσε με 36 - 2! Να θυμίσω ότι παίζαμε ποδόσφαιρο κι όχι μπάσκετ. Σημαντική λεπτομέρεια για την έκβαση αυτών των αγώνων, είναι ότι κάποιοι Αθηναίοι που έμεναν αυτή την εποχή στον Γαβαθά και ήταν αρκετά καλοί στο συγκεκριμένο ομαδικό σπορ, εμείς δεν τους δεχόμασταν να συμμετάσχουν σ' αυτό γιατί ο αγώνας θα ήταν ... άνισος.
Στον Κάμπο χωριστήκαμε σε βόρειους και νότιους και παίξαμε κάποια αμφίρροπα παιχνίδια μεταξύ μας, ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι γεωγραφικά οι νότιοι έπρεπε να λέγονται βόρειοι και οι βόρειοι να λέγονται νότιοι και έτσι μετά από αυτή την κρίση ταυτότητας, σταματήσαμε αυτά τα παιχνίδια και χωριζόμασταν στα δύο, με άλλους τρόπους κάθε φορά.
Η ιστορία όμως ήθελε κάποια στιγμή να αναμετρηθεί κι ο Γαβαθάς με τον Κάμπο. Το πρώτο παιχνίδι ορίστηκε στον Γαβαθά, στα Αγιάσματα.
Το πρωινό αυτής της μέρας είχα μια δουλειά εκεί και έτσι πήρα το ποδήλατο και πήγα, φροντίζοντας στην διάρκεια της παραμονής μου να μην κουραστώ ιδιαίτερα, αφού το απόγευμα ήταν η μεγάλη αναμέτρηση. Το μεσημέρι θα επέστρεφα στον Κάμπο και το απόγευμα θα ερχόμασταν όλοι μαζί από εκεί για να αγωνιστούμε.
Η έξοδος μου όμως από τον Γαβαθά ήταν αρκετά θεαματική, αφού στην τελευταία στροφή, το ποδήλατο, εγώ και ο δρόμος γίναμε ένα, με συνέπεια να χτυπήσω αρκετά σοβαρά σε αριστερό πόδι και δεξί χέρι και έτσι την ώρα που ξεκινούσε το παιχνίδι εγώ επέστρεφα από το ιατρείο της Άντισσας στον Κάμπο, με όψη που περισσότερο θύμιζε μούμια παρά άνθρωπο.
Έμεινα στο κρεβάτι για περισσότερο από 25 μέρες. Την δεύτερη ή τρίτη μέρα που ήμουν σ' αυτό ήρθαν τα παιδιά από τον Γαβαθά και μου έφεραν και το ποδήλατο. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα όταν τους είδα, ήταν για το αποτέλεσμα του αγώνα. Οι απόψεις διίσταντο. Άλλοι έλεγαν ότι έληξε με 12 - 0 υπέρ του Γαβαθά και άλλοι με 13 - 0! Την επόμενη μέρα ήρθε και ένα από τα παιδιά του Κάμπου και μου επιβεβαίωσε το γεγονός της ήττας, χωρίς και αυτός να είναι σίγουρος για το τελικό σκορ. Μου ανέφερε επίσης, ότι το παιχνίδι δεν τελείωσε στην ώρα του, αλλά κάποια στιγμή οι συμπαίχτες μου είπαν να σταματήσει, αφού δεν υπήρχε λόγος να συνεχιστεί. Θα μπορούσα να πω ότι κανένας δεν θα ήξερε ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα αν συνεχιζόταν, αλλά δεν το λέω γιατί και τώρα που σταμάτησε πάλι δεν ξέραμε.
Το καλοκαίρι τελείωσε κάπως έτσι αφού μέχρι να αναρρώσω, ο κάθε κατεργάρης από εμάς, είχε επιστρέψει στον πάγκο του.
Το επόμενο όμως θα έπρεπε να γίνει η ρεβάνς. Αν και δεν ήμουν παρών στο πρώτο παιχνίδι, πιστεύω μέχρι και σήμερα ότι ο λόγος της συντριβής ή του διασυρμού καλύτερα, ήταν το γήπεδο, δηλαδή η άμμος. Είχα παίξει με όλα τα παιδιά κατά καιρούς και ήξερα ότι δεν υπήρχε σημαντική διαφορά στο έμψυχο υλικό των δύο ομάδων. Αυτοί του Γαβαθά όμως ήταν συνηθισμένοι να αγωνίζονται στην άμμο, αφού μόνο σ' αυτήν έπαιζαν, σε αντίθεση με εμάς που παίζαμε σε στέρεο χώμα και πάρα πολύ σπάνια στην παραλία. Έπρεπε λοιπόν να ορίσουμε γήπεδο κι επειδή δεν έπρεπε να έχει άμμο και επειδή τα γήπεδα που είχαμε μέχρι αυτή την στιγμή στον Κάμπο ήταν μικρά, η πιο πιθανή εκδοχή ήταν να ... κατασκευάσουμε ένα.
Ένας από τους συμπαίχτες μου αποφάσισε να διαθέσει το χωράφι της οικογένειας του, προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο. Η ιδέα ρίχτηκε στο τραπέζι από τον χειμώνα και άρχισε να υλοποιείτε την άνοιξη. Το χωράφι έπρεπε να μετατραπεί σε γήπεδο και τελικά έτσι έγινε. Ξεχορταριάστηκε, κλείστηκαν τα πολλά αυλάκια που είχε, βγήκαν όλες οι πέτρες και κατασκευάστηκαν εστίες τερματοφυλάκων. Με προσωπική εργασία των ποδοσφαιριστών του Κάμπου και κυρίως του ιδιοκτήτη του κτήματος, έγινε ένα γήπεδο που στα χρόνια αυτά, χωρίς ίχνος υπερβολής, ήταν ότι καλύτερο υπήρχε σε όλη την περιφέρεια.
Όταν έφτασε το καλοκαίρι, άρχισε η προετοιμασία της ομάδας και οι προπονήσεις για τον επαναληπτικό αγώνα. Ταυτόχρονα άρχισαν και οι συζητήσεις με τα παιδιά από τον Γαβαθά για να κλειστεί η ημερομηνία διεξαγωγής του. Στην πορεία αυτών των συζητήσεων όμως, άρχισαν να ανεβαίνουν οι τόνοι, αφού οι αντίπαλοι δεν έδειχναν και πολύ διατεθειμένοι να έλθουν και άρχισαν να βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες. Εμείς από την πλευρά μας πάλι, το θεωρούσαμε άδικο κάτι τέτοιο και από την στιγμή που αγωνιστήκαμε ( ας πούμε ) στην έδρα τους, θέλαμε να αγωνιστούν και αυτοί στην δική μας. Κουβέντα στην κουβέντα, η υπόθεση άρχισε να ... μυρίζει μπαρούτι! Δημιουργήθηκε ένα κλίμα, το οποίο έδειχνε ότι αν ερχόταν, θα το έκαναν με την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης και εισαγγελέα, που λέει ο λόγος.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να έχει σωρευτεί στο δικό μας στρατόπεδο, εκνευρισμός και πολύ ενέργεια, την οποία περιμέναμε να βγάλουμε πάνω στους αντιπάλους. Επειδή όμως αυτοί δεν φαίνονταν στον ορίζοντα, την βγάλαμε τελικά μεταξύ μας. Σε μια από τις προπονήσεις που κάναμε, κάποιοι τσακωθήκαμε, ξέσπασε εμφύλιος, σπάσαμε το γήπεδο και ησυχάσαμε.
Έτσι πήγε στράφι όλη η προσπάθεια και δεν μάθαμε ποτέ αν θα παίρναμε τη ρεβάνς ή αν θα μετρούσαμε και πάλι μια ντουζίνα γκολ. Βέβαια μετά την πάροδο κάποιων ημερών, δεν παραλείψαμε να πάμε ένα βράδυ, μερικοί από εμάς, με τα ποδήλατα στον Γαβαθά και να πετάξουμε χαρτάκια που γνωστοποιούσαν στους ποδοσφαιριστές του, ότι τον αγώνα τον έχασαν στα χαρτιά.
Τώρα που το σκέφτομαι, ευτυχώς που δεν άλλαξαν γνώμη στο τέλος, γιατί δεν θα είχαμε γήπεδο για να αγωνιστούμε. Όσο για αυτό το τελευταίο, στην διάρκεια της σύντομης ζωής του, δεν είχε ποτέ την τιμή να φιλοξενήσει ένα μεγάλο παιχνίδι
Θεολόγος

51 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 1 times

Ενώ τον Κάμπο τον είχαμε μάθει σαν πιτσιρίκια, να έχει δύο καφενεία στο κέντρο του, κάποια χρονική στιγμή συνέβη ένα γεγονός που άλλαξε τα πάντα.
Στο ένα καφενείο άρχισαν να γίνονται κάποια party τα οποία συντέλεσαν στην πορεία το συγκεκριμένο κατάστημα να μετατραπεί σε discotheque. Μια discotheque η οποία για την εποχή της, ήταν από τις πρώτες που έγιναν στην Λέσβο και μάλιστα πολύ καλή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έρχονται στον Κάμπο μέχρι και από την πρωτεύουσα του νησιού, την Μυτιλήνη, για να διασκεδάσουν.
Περάσαμε πολλά βράδια εκεί, σε εποχές βέβαια αθώες, στις οποίες απ' ότι θυμάμαι δεν καπνίζαμε, δεν πίναμε ιδιαίτερα και γενικά φροντίζαμε να διασκεδάζουμε όσο γινόταν περισσότερο. Το κατάστημα δούλεψε για τέσσερα ή πέντε χρόνια, κάπου μεταξύ 1981 - 1985 και ήταν ένας τόπος συγκέντρωσης για ανθρώπους που έμεναν το καλοκαίρι στην Άντισσα, στον Γαβαθά, στον Κάμπο, στα γύρω χωριά, ακόμα και στην Μυτιλήνη όπως προανέφερα.
Θυμάμαι ότι παίρναμε ένα ελαφρύ ποτό ή μία μπύρα και στην συνέχεια για να μην ... ξεραθούμε από την δίψα όλο το βράδυ, φέρναμε κρυφά αναψυκτικά, από το απέναντι καφενείο και τα καταναλώναμε. Ο λόγος ήταν ότι στο καφενείο οι τιμές ήταν πολύ φθηνότερες. Τα δε σχέδια που καταστρώναμε για να τα περάσουμε εντός ήταν καταπληκτικά και η απόδειξη είναι ότι ποτέ δεν γίναμε αντιληπτοί από κανέναν.
Το πρόγραμμα του καταστήματος ήταν ποικίλο. Από το "Beat It" του Michael Jackson και το "Hotel California" των Eagles, το "The Temple Of The King" των Rainbow και το "Enola Gay" των OMD μέχρι την "Αλάνα" με τον Γιώργο Νταλάρα και "Το Πουλί" με τον Χρηστάκη. Τα σουξέ όμως που θυμάμαι ιδιαίτερα ήταν το "Ska' Chou Chou" και το Καναρίνι Κίτρινο.
Ταυτόχρονα ήταν η εποχή που στη μόδα ήταν το Break-dance, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται στην disco διάφορες χορευτικές φιγούρες, με ανθρώπους που είχαν δεμένο στα οπίσθια τους ένα μαξιλάρι. Αυτό είχε σαν συνέπεια κάποιοι από εμάς να προσπαθούν να τους μιμηθούν. Δεν θα ξεχάσω ένα πρωινό, που κατέφθασε ένας φίλος μου στο σπίτι, πανηγυρίζοντας και ανακοινώνοντας μου ότι πριν από λίγο, στο δικό του σπίτι, στην προσπάθεια του να κάνει μια απλή φιγούρα, εκτέλεσε κατά λάθος την φιγούρα με την ονομασία "ελικόπτερο" και την οποία θεωρούσε πολύ δύσκολη.
Η βραδιά όμως που έχει μείνει έντονα χαραγμένη στην μνήμη μου, είναι αυτή στην οποία μόλις φτάσαμε μας ανακοινώθηκε ότι θα διεξαχθεί διαγωνισμός χορού. Όποιος ήθελε να συμμετάσχει μπορούσε να το δηλώσει. Έτσι και έγινε λοιπόν, άρχισαν να δηλώνονται οι συμμετοχές και ορίστηκε και η τριμελής επιτροπή που θα τους έκρινε, με μυστική βαθμολογία.
Υπήρχαν δύο φίλοι μου οι οποίοι αμφιταλαντεύονταν αν πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή. Ο ένας διέμενε το καλοκαίρι στον Γαβαθά κι ο άλλος παρότι έκανε το ίδιο, αυτή την βραδιά, δεν ξέρω για ποιο λόγο, έπρεπε να επιστρέψει στην Άντισσα όταν έφευγε από εκεί. Ο συγκεκριμένος μάλιστα δεν είχε τρόπο για να το κάνει και όλο το βράδυ έψαχνε να βρει κάποιον, για να τον πάρει μαζί του στο χωριό. Τελικά ήταν οι τελευταίοι που δήλωσαν συμμετοχή και ο διαγωνισμός ξεκίνησε.
Αυτή την εποχή ήμασταν χωρισμένοι σε ροκάδες και καρεκλάδες. Οι δεύτεροι ήταν αυτοί που άκουγαν disco μουσική και σήμερα αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, ενώ για τους πρώτους δεν νομίζω να χρειάζεται να αναφέρω κάτι, αφού το είδος τους είναι διαχρονικό και απλώς μεταλλάσετε στα χρόνια που πέρασαν. Οι δύο φίλοι μου ήταν από τους πρώτους και η αλήθεια είναι ότι όταν ερχόταν στην disco χόρευαν τρία με τέσσερα τραγούδια, γιατί τόσο διαρκούσε το rock πρόγραμμα του καταστήματος, όταν υπήρχε.
Οι συμμετέχοντες άρχισαν να χορεύουν και ταυτόχρονα να είναι εκτεθειμένοι στο άγρυπνο βλέμμα της κριτικής επιτροπής. Όλοι οι διαγωνιζόμενοι αποθεώθηκαν από τις παρέες τους και καθ' όλη την διάρκεια της παρουσίας τους στην πίστα, δέχονταν τις συμβουλές των άλλων, με σκοπό να χορέψουν καλύτερα για να πάρουν το πρώτο βραβείο.
Όταν ήρθε η στιγμή να χορέψουν οι φίλοι μου, συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το γιουχάισμα πήγε ... σύννεφο, το ίδιο και τα κέρματα που έπεφταν εντός της πίστας. Χειροκροτήθηκαν δε από πολύ λίγους.
Τελείωσε ο διαγωνισμός και όλοι περιμέναμε την ετυμηγορία της επιτροπής. Όλοι, εκτός από τους φίλους μου, οι οποίοι απ' ότι είχα καταλάβει έκαναν την πλάκα τους και με αφορμή τον διαγωνισμό, βρήκαν την ευκαιρία να χορέψουν ένα τραγούδι, για το οποίο άλλες φορές μπορεί και να παρακαλούσαν για να ακουστεί στο κατάστημα.
Η επιτροπή όμως είχε διαφορετική γνώμη από την συντριπτική πλειοψηφία των πελατών και τους ανακήρυξε νικητές του διαγωνισμού. Η μεγαλύτερη δε τιμωρία για τους πελάτες ήταν ότι οι νικητές χόρευαν και δεύτερη φορά.
Το χρηματικό έπαθλο ήταν δύο ή τρεις χιλιάδες δραχμές στον κάθε έναν. Σε εποχές να πω, που η είσοδος με ποτό στην disco είχε εκατό δραχμές ή λίγο παραπάνω. Έτσι ο φίλος μου που αγωνιούσε για το πως θα γυρίσει σπίτι του, τώρα μπορούσε να καλέσει ένα ταξί και να επιστρέψει κανονικά. Δεν θυμάμαι μάλιστα αν τελικά έκανε αυτό ή βρήκε κάποιον για να φύγει μαζί του.
Κάπως έτσι τελείωσε αυτή η βραδιά.Μια βραδιά που είχε κάποιους να πετάνε κέρματα, κάποιους άλλους να τα μαζεύουν και να τα βάζουν στην τσέπη, με κερδισμένους και χαμένους.
Να πω βέβαια ότι στο τέλος το κλίμα είχε αντιστραφεί και τα παιδιά δέχονταν συγχαρητήρια, σχεδόν απ' όλους. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι αυτό το βράδυ χόρεψαν το Highway Star των Deep Purple και το Smoke On The Water του ίδιου συγκροτήματος.
Κάποιες εποχές θυμάμαι δεν λειτουργούσε το ένα ηχείο της disco, με συνέπεια να προσπαθούμε να ακούσουμε τα τραγούδια που χορεύαμε, αφού περισσότερο δυνατά έφταναν στα αυτιά μας, οι ήχοι από τα μπουζούκια που είχε την ίδια ώρα το απέναντι καφενείο.
Μια φράση ηχεί κάθε μέρα στα αυτιά μου από αυτά τα χρόνια και σ' αυτή την disco. Την φωνάζει δυνατά υπάλληλος του καταστήματος προς τον d.j. κάποιο βράδυ και σε προχωρημένη ώρα: ΔΥΟ ΛΑΪΚΑ ΚΑΙ ΤΕΡΜΑ!
Θεολόγος

33 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 0 times

Κυρίαρχα κομμάτια του Κάμπου είναι φυσικά, η θάλασσα και η μεγάλη παραλία του. Για όσα καλοκαίρια έμενα εκεί, τα σημεία αυτά μας φιλοξένησαν πάρα πολλές φορές. Τώρα δυστυχώς που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι αυξημένες και κυρίως τους θερινούς μήνες, οι επισκέψεις είναι περιορισμένες.
Κάθε καλοκαίρι όμως θα προσπαθήσω να ξεκλέψω κάποιες ώρες και να τις αφιερώσω σ’ αυτό το μέρος. Όποτε πάω στην παραλία, κάθομαι στην άμμο και γυρίζω το βλέμμα δεξιά κι αριστερά. Όπου κι αν κοιτάξω βλέπω εικόνες. Εικόνες, που αν και πέρασαν τόσα χρόνια, είναι σαν να είναι σημερινές. Είναι ένα μέρος που μου προσφέρει - κάτι που έχω πολύ ανάγκη – ανάσες!
Εικόνες λοιπόν με φίλους, με παρέες, με μπάνιο, με παιχνίδι, με βόλτες τη νύχτα στην παραλία. Εκεί μάθαμε κολύμπι πολλοί από εμάς, εκεί τρέξαμε, παίξαμε, γελάσαμε. Εκεί πηγαίναμε πολλά βράδια και καθόμασταν, ανάβοντας φωτιά, με μία μπύρα και κασετόφωνο. Εκεί κυνηγούσαμε τα τεράστια κύματα ή κυνηγούσαν αυτά εμάς. Εκεί πηγαίναμε με μια μπάλα στο χέρι τα μεσημέρια. Εκεί παίζαμε ρακέτες, όχι όπως παίζουν οι κανονικοί άνθρωποι, αλλά κάτι σαν τένις, προσπαθώντας ο ένας να … σκοτώσει τον άλλον. Εκεί καταστρώναμε πολλές φορές τα σχέδια, για το τι θα κάνουμε το βράδυ. Βλέπεις τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε, όχι κινητά αλλά ούτε και σταθερά, τουλάχιστον για κάποια χρόνια. Γενικά ένας τόπος με πολύ ευχάριστες αναμνήσεις και νομίζω πως έτσι είναι όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την τότε παλιοπαρέα.
Έχω παρατηρήσει όμως, ότι σε κάθε σημείο του Κάμπου που συχνάζαμε τότε, υπάρχει και μια περιπέτεια. Έτσι και αυτό το μέρος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Ο μήνας ήταν Σεπτέμβριος και ο πολύς κόσμος είχε φύγει. Με έναν φίλο μου, πηγαίναμε και κάναμε κάποια απογευματινά μπάνια. Ίσως αυτά μάλιστα να ήταν και τα καλύτερα που έχω κάνει. Η θάλασσα ήταν να την πιεις … στο ποτήρι.
Μία μέρα ωστόσο είχε λίγη φουρτούνα. Κάναμε μπάνιο στην αριστερή πλευρά της παραλίας προς την πλευρά που εμείς ονομάζουμε φυκιότρυπες. Απ’ ότι έχω ακούσει ονομαζόταν παλιότερα φωκιότρυπες επειδή είχε φώκιες και με την πάροδο των ετών πήρε αυτή την ονομασία.
Όταν βγήκαμε κάποια στιγμή στην παραλία είδαμε ένα γαϊδούρι να βρίσκεται εκεί. Ο φίλος μου σκέφτηκε να το οδηγήσει προς την θάλασσα για να δει αν μπορεί να κολυμπήσει. Μετά από λίγο το ζώο ήταν εντός του νερού και παρατηρήσαμε ότι κολυμπούσε σαν … δελφίνι.
Είχα ακούσει πως όλα τα τετράποδα ξέρουν κολύμπι, αλλά αυτό είναι ένα ακόμα θαύμα της φύσης. Πως δηλαδή ένα ζώο που μπορεί να μην έχει μπει ποτέ στη ζωή του στο νερό, με το που μπαίνει για πρώτη φορά, ξέρει να κολυμπήσει τέλεια. Ο άνθρωπος σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Θέλει τον χρόνο του και την κατάλληλη εκπαίδευση.
Το γαϊδούρι λοιπόν όχι μόνο κολυμπούσε καλά, αλλά κολυμπούσε και γρήγορα. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να αρχίσει να ξανοίγεται και να απομακρύνεται από την παραλία σύντομα. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει είχε απομακρυνθεί αρκετά. Ταυτόχρονα κάποιος κάτοικος της περιοχής που έβλεπε τα διαδραματιζόμενα γεγονότα κατέφθασε στην παραλία και μας έβαλε τις φωνές για αυτό που κάναμε. Ο φίλος μου βούτηξε αμέσως στο νερό με σκοπό να το οδηγήσει πίσω στην ξηρά.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο απλά. Το ζώο ήταν αρκετά μακριά και η θάλασσα άρχισε να αγριεύει κι άλλο. Τελικά το πλησίασε στα ανοιχτά και άρχισε την προσπάθεια για να το επαναφέρει.. Μια προσπάθεια που μόνο εύκολη δεν ήταν, αφού υπήρχαν κάποιοι παράγοντες σημαντικοί, που έπρεπε να υπερνικηθούν. Η φουρτούνα της θάλασσας, το βάθος της, η κούραση και το κυριότερο ήταν ότι το γαϊδούρι ήταν τυφλό! Αυτό το τελευταίο είχε σαν αποτέλεσμα να μην ξέρει που είναι η στεριά για να επιστρέψει. Έτσι οι δυο τους άρχισαν να κάνουν κάτι κύκλους αρκετά ανοιχτά, ξεπερνώντας την «μύτη» της στεριάς που φαίνεται στην φωτογραφία και με κίνδυνο να αρχίσουν να πλησιάζουν προς το νησί. Ο κίνδυνος ένας από τους δύο να πνιγεί (κι αυτός σίγουρα δεν θα ήταν το γαϊδούρι) ήταν ορατός.
Ο φίλος μου ήταν αδύνατο να τα καταφέρει μόνος του, κυρίως επειδή το ζώο δεν έβλεπε. Με φώναξε για να τον βοηθήσω και βούτηξα. Μόλις έφτασα κοντά, μου έδωσε οδηγίες για το πώς θα το βγάλουμε έξω, αφού είχε καταλάβει τι έφταιγε. Έτσι πλευρίσαμε το ζωντανό, ένας από κάθε πλευρά και τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα. Μετά από δεκαπέντε περίπου λεπτά της ώρας κι ενώ είχε αρχίσει να νυχτώνει, σώοι και οι τρεις πατούσαμε ξανά ξηρά. Αφού πήραμε τις απαιτούμενες ανάσες και αφού συνειδητοποιήσαμε τι είχε συμβεί, αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Κάποιες φήμες που ακούγονται, πως πριν αποχωρήσουμε από την παραλία, ασχοληθήκαμε για λίγο με το ζώο, ελέγχονται…
Όπου κι αν βρίσκεται η ψυχή του αυτή την στιγμή, ας μας συγχωράει , γιατί κι εμείς, παιδιά ήμασταν τότε.

Θεολόγος

6 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 0 times

Όταν ένα πρωινό του Αυγούστου, ο φίλος μου έβγαινε με το ποδήλατο, από το σπίτι του πάνω στον κεντρικό δρόμο του Κάμπου, είχε απώτερο στόχο να κάνει επίσκεψη σε μένα. Έπιασε την δεξιά πλευρά και κατευθυνόταν προς τα καφενεία. Την ίδια πλευρά όμως είχε επιλέξει και η ηλικιωμένη γειτόνισσα του, η οποία επέστρεφε πεζή από αυτά, κρατώντας τα ψώνια της. Άρχισε ο ένας να φωνάζει στον άλλο, να αλλάξει πορεία και τελικά όταν έφτασαν πολύ κοντά, άλλαξαν κι οι δύο ταυτόχρονα. Κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, ο δρόμος ήταν γεμάτος από κορμιά, ποδήλατο, ψώνια και παντούφλες. Μία από αυτές τις τελευταίες, έκανε αλλεπάλληλες προσγειώσεις στο κεφάλι του φίλου μου, για αρκετή ώρα μετά το τροχαίο ατύχημα, συνοδευμένη από τα ανάλογα … κοσμητικά επίθετα που έβγαιναν από το στόμα της γειτόνισσας και αφορούσαν τον ίδιο, αλλά και τις ικανότητες του στην οδήγηση του δικύκλου.
Ένα από τα δεκάδες περιστατικά τροχαίου ατυχήματος με ποδήλατο, που σημειώθηκαν όσο ζούσαμε εκεί. Το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι οι αποστάσεις στον Κάμπο είναι σχετικά μεγάλες και μάλιστα για εμάς τότε ήταν και επαναλαμβανόμενες καθημερινά. Χρησιμοποιούσαμε το ποδήλατο για να πάμε στη θάλασσα, στο χωράφι, στα ψώνια. Το χρησιμοποιούσαμε για να πάμε μία επίσκεψη σε ένα φίλο, για να κάνουμε ένα θέλημα που μας ανάθεταν οι μεγαλύτεροι ή για να πάμε μια βόλτα στον Γαβαθά.
Οι ιστορίες που το περιβάλουν είναι ατέλειωτες. Ο κάθε ένας από εμάς έχει τις περιπέτειες του μ’ αυτό. Άλλες από αυτές έγιναν γνωστές και άλλες όχι. Μπορώ να θυμηθώ ότι όταν ήμασταν πολύ μικροί, πιάναμε με μανταλάκι ρούχων ένα κομμάτι χαρτόνι πάνω στις ακτίνες των ποδηλάτων μας, για να κάνει θόρυβο και να είναι σαν … μηχανάκι. Πολλές φορές το κάναμε με ένα χαρτί από πακέτο τσιγάρων. Αργότερα θυμάμαι ότι αναγνωρίζαμε ο ένας τις κινήσεις του άλλου, από τα σημάδια που άφηναν στο χώμα οι ρόδες.
Δύο φίλοι μου στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τον κεντρικό δρόμο των καφενείων έγιναν … αφίσα σε έναν τοίχο, χωρίς αυτός να έχει καμία σχέση με την πορεία που έπρεπε να εκτελέσουν. Αυτό έγινε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές για τον καθένα, αλλά στον ίδιο τοίχο. Στον άλλο τοίχο ανέβηκα εγώ όταν μια μέρα κάνοντας την αντίθετη διαδρομή και χωρίς να έχω φρένα, φτάνοντας στα μισά της κατηφόρας είδα από την απέναντι πλευρά να έρχεται ένα αυτοκίνητο.
Ένα από τα παιδιά της παρέας, κάποια από τα βράδια που επέστρεφε σπίτι του, έμπαινε χωρίς να το θέλει, μόνος του στην αυλή, αφήνοντας το ποδήλατο στον δρόμο, αφού η μητέρα του είχε κλείσει την είσοδο με συρματόπλεγμα, το οποίο δεν ήταν ορατό όταν αυτός έπαιρνε την στροφή.
Ένας άλλος έλεγε ότι δεν μπορεί να κάνει καλές σούζες την ημέρα, αλλά μόνο την νύχτα. Το ίδιο μου έλεγε κι αυτή την ημέρα που με επισκέφτηκε στο σπίτι και του ζήτησα να κάνει μία, την ώρα που καθόταν πάνω στο ποδήλατο. Όταν άκουσα τον γδούπο και έβγαλα το κεφάλι μου από το παραπήγαδο, που έσκαβα τότε, τους είδα να έχουν αλλάξει θέσεις αμοιβαία. Απ’ ότι κατάλαβα, όσο ήμουν σκυμμένος προσπάθησε να κάνει τελικά.
Την κατηφόρα του Αγίου Γεωργίου προς την πλευρά του Κάμπου, την ήξερα σαν την τσέπη μου αφού την είχα μετρήσει σπιθαμή προς σπιθαμή. Βλέπεις επιμέναμε να την κατέβουμε χωρίς χέρια και σε εποχές βέβαια που ήταν χωματόδρομος. Όλο και σε κάποια πέτρα έβρισκε η μπροστινή ρόδα και ανάγκαζε το τιμόνι να στρίψει απότομα.
Ιστορική έμεινε η πτώση μου στον Γαβαθά και στην οποία αναφέρομαι σε άλλο κείμενο. Αντίθετα με αυτή που πραγματοποίησα έξω από το τυροκομείο της Άντισσας, αν και ήταν μακράν η πιο θεαματική και η πιο θορυβώδης από όλες. Έτυχε να είμαι μόνος μου αυτή την ώρα και έτσι κανένας δεν είχε την τύχη να την απολαύσει!
Οι σούζες, οι κόντρες και οι αλλαγές ποδηλάτων μεταξύ μας, ήταν σε ημερήσια διάταξη. Όπως και τα προβλήματα. Άλλος δεν είχε φρένα, αλλουνού του έβγαινε η αλυσίδα, άλλος είχε στραβό τιμόνι και άλλος ήταν χωρίς φώτα. Στην τελευταία κατηγορία νομίζω πως ανήκαμε οι περισσότεροι, με συνέπεια τις νύχτες να κυκλοφορούμε με ένα φακό πάνω στο ποδήλατο.
Απίστευτης ομορφιάς ήταν οι βόλτες μας στον Γαβαθά. Τις πραγματοποιούσαμε μεγάλες παρέες από τον Κάμπο κάποιες βραδιές του Αυγούστου, που είχε πανσέληνο και χωρίς να χρειαζόμασταν φώτα στα ποδήλατα. Ήταν κυριολεκτικά μαγικές στιγμές, αν και ούτε από αυτές έλειπαν οι περιπέτειες, όπως μία φορά που κατά την διάρκεια της επιστροφής μας, σε μία στροφή, βρέθηκα μαζί με το ποδήλατο μέσα σε ένα αμπέλι. Σε μία άλλη βόλτα που κάναμε για εκεί, ένας φίλος μου έκλεισε στον δρόμο, έναν άλλο, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να περάσει πάνω από το συρματόπλεγμα και να σκάσει μέσα σε ένα κτήμα, από δύο περίπου μέτρα ύψος. Σε δευτερόλεπτα τον ακολούθησε και το ποδήλατο και μάλιστα προσγειώθηκε πάνω του.
Στην διάρκεια αυτών των ετών, χρησιμοποίησα τρία ποδήλατα. Το πρώτο ήταν αυτό στο οποίο έμαθα. Ήταν φυσικά πολύ μικρό και στην αρχή με βοηθητικές ρόδες, τις οποίες έβγαλα πολύ γρήγορα. Ήταν κόκκινο και το είχα για αρκετά χρόνια. Δεν θυμάμαι να έπεσα ποτέ μ’ αυτό. Το τρίτο ήταν πράσινο, το πήρα σε μεγάλη σχετικά ηλικία, ήταν το καλύτερο που είχα ποτέ και είχαμε γίνει κυριολεκτικά αχώριστοι. Η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι ήμασταν μαζί και στις δύο καλύτερες μου πτώσεις που ανέφερα παραπάνω.
Το πιο ιδιόμορφο όμως ήταν το δεύτερο. Κόκκινο χρώμα και μεταχειρισμένο. Είχε σπάσει η ντίζα του φρένου και κάποιος μου πρότεινε να δέσω το σύρμα πάνω στο τιμόνι. Όταν ήθελα να φρενάρω πατούσα με το χέρι το καλώδιο μπρος τα κάτω και το ποδήλατο σταματούσε ακαριαία. Ταυτόχρονα είχε κάποια προβλήματα και με την σέλλα του, με συνέπεια ένας φίλος μου που το δανείστηκε κάποια φορά, παραλίγο να χάσει το δικαίωμα του να τεκνοποιεί στο μέλλον, όταν αυτή έφυγε από την θέση της. Γενικά ήταν ένα ποδήλατο που σε κρατούσε σε διαρκή επαγρύπνηση.
Ένα απόγευμα είχα πάει μια βόλτα μ’ αυτό στον Γαβαθά. Στην αρχή της παραλίας τότε κι από την πλευρά του οικισμού, είχε πολλά καλάμια. Για όσους θυμούνται ήταν ένα μικρό και πυκνό δάσος από αυτά, σε σημείο που δεν μπορούσες να τα διασχίσεις με τίποτα. Ένα από τα παιδιά που ήταν εκεί, μου ζήτησε το ποδήλατο για να πάει μία βόλτα. Του το έδωσα, αφού πρώτα του εξήγησα πως θα χειριστεί το φρένο και αφού τον έβαλα να κάνει κάποιες δοκιμές εκεί κοντά.
Πήγε μια βόλτα μέχρι τον λιμενοβραχίονα και στην συνέχεια πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Όταν έφτανε κοντά μας, είχε αναπτύξει αρκετά μεγάλη ταχύτητα και όταν πήγε να χρησιμοποιήσει το φρένο, διαπίστωσα ότι δεν θυμόταν τον τρόπο που έπρεπε να το κάνει. Άρχισε να τραβάει το καλώδιο προς τα πάνω, όπως τραβάμε τα χαλινάρια του αλόγου για να σταματήσει και μάλιστα χρησιμοποιούσε και φράσεις που λέμε για αυτό. Πεταχτήκαμε όλοι πάνω στον δρόμο, φωνάζοντας του να κάνει την σωστή κίνηση, αλλά η ενέργεια μας αποδείχτηκε μάταιη. Με την ίδια ταχύτητα που είχε, μέσα σε επιφωνήματα, κραυγές του ιδίου και ενός σύννεφου σκόνης … χάθηκε μέσα στα καλάμια, μαζί με το ποδήλατο.
Βγάλαμε πρώτα αυτόν και μετά το δίκυκλο και μάλιστα χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να το κάνουμε. Δεν θυμάμαι πάντως να μου το ζήτησε ξανά για βόλτα.
Θεολόγος.

15 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 0 times