Νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου μπροστά στην είσοδο του Αδραμυττηνού κόλπου, πλησίον της μικρασιατικής ακτής, από την οποία την χωρίζουν τα στενά της Μυτιλήνης προς Α. και των ακρωτηρίων Αργένου (Κόρακα) και Λεκτού Μπαμπά) προς Β. Είναι το τρίτο σε έκταση νησί της Ελλάδος μετά την Κρήτη και την Εύβοια, έχει επιφάνια 1630 χλμ. Διοικητικά η Λέσβος αποτελεί νομό μαζί με την Λήμνο και τον Άγιο Ευστράτιο. Πρωτεύουσα του νησιού και του νομού είναι η Μυτιλήνη.

Το ανάγλυφο της Λέσβου καθορίζεται από πολλούς χαμηλούς λόφους και βουνά με υψηλότερα ένα στο βόριο τμήμα (Λεπέτυμνος, 968μ.) και ένα στο νότιο (Όλυμπος, 967μ.) και από μεγάλη πεδινή έκταση. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού είναι το απολυθωμένο δάσος του Σιγρίου, δηλαδή απολιθωμένοι κορμοί δένδρων της Τριτογενούς περιόδου. Το νησί έχει και αρκετές ιαματικές θερμοπηγές, κυριότερες από της οποίες είναι της Θερμής, του κόλπου της Γέρας, του Πολιχνίτου (η θερμότερη της Ευρώπης), του Λισβορίου και της Εφταλούς. 

Οι γνωστές από την αρχαιότητα ονομασίες του νησιού ήταν: 

Πελασγία, Ίσσα, Αιθιοπία - Αίγειρα (μελαμψή), Μυτωνίς, Ιμερτή (ποθητή), Λασία (πυκνόδενδρη) και Μακαρία.

Η μυθολογία και οι παραδόσεις, σχετικά με τον αποικισμό και τους πρώτους οικιστές της Λέσβου, αποτελούν μια ένδειξη για την συγγένια των Λεσβίων με τους Θεσσαλούς και γενικότερα με τους Αιολείς. 

Γράφει ο Στρατής Μουφλουζέλλης…

Η στήλη «Αναδρομή με το Στρατή Μουφλουζέλλη» βρέθηκε αυτή τη φορά στα ανθρακορυχεία Λιθάνθρακα, στην Περιοχή των Λαψάρνων.

Στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, οι Γερμανοί κατακτητές εκμεταλλεύτηκαν τα ανθρακωρυχεία Λιθάνθρακα(πετροκάρβουνου) που υπήρχαν στην ευρύτερη περιοχή των Λαψάρνων.

Επιστράτευσαν τους κατοίκους της Άντισσας να εξορύξουν και να μεταφέρουν το κάρβουνο με τις βοιδάμαξες και τα μουλάρια τους στον «Ψαρρό Ράχτο» στη δεξιά μεριά της παραλίας όπου από εκεί με μαούνες το φόρτωναν στα καράβια τους. Το κάρβουνο το χρησιμοποιούσαν σαν καύσιμη ύλη για την κίνηση ορισμένων πλοίων του στόλου τους στις πολεμικές επιχειρήσεις της γύρω περιοχής.