My Antissa Gallery - Άντισσα, η πανέμορφη γωνιά της δυτικής Λέσβου....

Κυρίαρχα κομμάτια του Κάμπου είναι φυσικά, η θάλασσα και η μεγάλη παραλία του. Για όσα καλοκαίρια έμενα εκεί, τα σημεία αυτά μας φιλοξένησαν πάρα πολλές φορές. Τώρα δυστυχώς που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι αυξημένες και κυρίως τους θερινούς μήνες, οι επισκέψεις είναι περιορισμένες.
Κάθε καλοκαίρι όμως θα προσπαθήσω να ξεκλέψω κάποιες ώρες και να τις αφιερώσω σ’ αυτό το μέρος. Όποτε πάω στην παραλία, κάθομαι στην άμμο και γυρίζω το βλέμμα δεξιά κι αριστερά. Όπου κι αν κοιτάξω βλέπω εικόνες. Εικόνες, που αν και πέρασαν τόσα χρόνια, είναι σαν να είναι σημερινές. Είναι ένα μέρος που μου προσφέρει - κάτι που έχω πολύ ανάγκη – ανάσες!
Εικόνες λοιπόν με φίλους, με παρέες, με μπάνιο, με παιχνίδι, με βόλτες τη νύχτα στην παραλία. Εκεί μάθαμε κολύμπι πολλοί από εμάς, εκεί τρέξαμε, παίξαμε, γελάσαμε. Εκεί πηγαίναμε πολλά βράδια και καθόμασταν, ανάβοντας φωτιά, με μία μπύρα και κασετόφωνο. Εκεί κυνηγούσαμε τα τεράστια κύματα ή κυνηγούσαν αυτά εμάς. Εκεί πηγαίναμε με μια μπάλα στο χέρι τα μεσημέρια. Εκεί παίζαμε ρακέτες, όχι όπως παίζουν οι κανονικοί άνθρωποι, αλλά κάτι σαν τένις, προσπαθώντας ο ένας να … σκοτώσει τον άλλον. Εκεί καταστρώναμε πολλές φορές τα σχέδια, για το τι θα κάνουμε το βράδυ. Βλέπεις τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε, όχι κινητά αλλά ούτε και σταθερά, τουλάχιστον για κάποια χρόνια. Γενικά ένας τόπος με πολύ ευχάριστες αναμνήσεις και νομίζω πως έτσι είναι όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την τότε παλιοπαρέα.
Έχω παρατηρήσει όμως, ότι σε κάθε σημείο του Κάμπου που συχνάζαμε τότε, υπάρχει και μια περιπέτεια. Έτσι και αυτό το μέρος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Ο μήνας ήταν Σεπτέμβριος και ο πολύς κόσμος είχε φύγει. Με έναν φίλο μου, πηγαίναμε και κάναμε κάποια απογευματινά μπάνια. Ίσως αυτά μάλιστα να ήταν και τα καλύτερα που έχω κάνει. Η θάλασσα ήταν να την πιεις … στο ποτήρι.
Μία μέρα ωστόσο είχε λίγη φουρτούνα. Κάναμε μπάνιο στην αριστερή πλευρά της παραλίας προς την πλευρά που εμείς ονομάζουμε φυκιότρυπες. Απ’ ότι έχω ακούσει ονομαζόταν παλιότερα φωκιότρυπες επειδή είχε φώκιες και με την πάροδο των ετών πήρε αυτή την ονομασία.
Όταν βγήκαμε κάποια στιγμή στην παραλία είδαμε ένα γαϊδούρι να βρίσκεται εκεί. Ο φίλος μου σκέφτηκε να το οδηγήσει προς την θάλασσα για να δει αν μπορεί να κολυμπήσει. Μετά από λίγο το ζώο ήταν εντός του νερού και παρατηρήσαμε ότι κολυμπούσε σαν … δελφίνι.
Είχα ακούσει πως όλα τα τετράποδα ξέρουν κολύμπι, αλλά αυτό είναι ένα ακόμα θαύμα της φύσης. Πως δηλαδή ένα ζώο που μπορεί να μην έχει μπει ποτέ στη ζωή του στο νερό, με το που μπαίνει για πρώτη φορά, ξέρει να κολυμπήσει τέλεια. Ο άνθρωπος σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Θέλει τον χρόνο του και την κατάλληλη εκπαίδευση.
Το γαϊδούρι λοιπόν όχι μόνο κολυμπούσε καλά, αλλά κολυμπούσε και γρήγορα. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να αρχίσει να ξανοίγεται και να απομακρύνεται από την παραλία σύντομα. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει είχε απομακρυνθεί αρκετά. Ταυτόχρονα κάποιος κάτοικος της περιοχής που έβλεπε τα διαδραματιζόμενα γεγονότα κατέφθασε στην παραλία και μας έβαλε τις φωνές για αυτό που κάναμε. Ο φίλος μου βούτηξε αμέσως στο νερό με σκοπό να το οδηγήσει πίσω στην ξηρά.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο απλά. Το ζώο ήταν αρκετά μακριά και η θάλασσα άρχισε να αγριεύει κι άλλο. Τελικά το πλησίασε στα ανοιχτά και άρχισε την προσπάθεια για να το επαναφέρει.. Μια προσπάθεια που μόνο εύκολη δεν ήταν, αφού υπήρχαν κάποιοι παράγοντες σημαντικοί, που έπρεπε να υπερνικηθούν. Η φουρτούνα της θάλασσας, το βάθος της, η κούραση και το κυριότερο ήταν ότι το γαϊδούρι ήταν τυφλό! Αυτό το τελευταίο είχε σαν αποτέλεσμα να μην ξέρει που είναι η στεριά για να επιστρέψει. Έτσι οι δυο τους άρχισαν να κάνουν κάτι κύκλους αρκετά ανοιχτά, ξεπερνώντας την «μύτη» της στεριάς που φαίνεται στην φωτογραφία και με κίνδυνο να αρχίσουν να πλησιάζουν προς το νησί. Ο κίνδυνος ένας από τους δύο να πνιγεί (κι αυτός σίγουρα δεν θα ήταν το γαϊδούρι) ήταν ορατός.
Ο φίλος μου ήταν αδύνατο να τα καταφέρει μόνος του, κυρίως επειδή το ζώο δεν έβλεπε. Με φώναξε για να τον βοηθήσω και βούτηξα. Μόλις έφτασα κοντά, μου έδωσε οδηγίες για το πώς θα το βγάλουμε έξω, αφού είχε καταλάβει τι έφταιγε. Έτσι πλευρίσαμε το ζωντανό, ένας από κάθε πλευρά και τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα. Μετά από δεκαπέντε περίπου λεπτά της ώρας κι ενώ είχε αρχίσει να νυχτώνει, σώοι και οι τρεις πατούσαμε ξανά ξηρά. Αφού πήραμε τις απαιτούμενες ανάσες και αφού συνειδητοποιήσαμε τι είχε συμβεί, αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Κάποιες φήμες που ακούγονται, πως πριν αποχωρήσουμε από την παραλία, ασχοληθήκαμε για λίγο με το ζώο, ελέγχονται…
Όπου κι αν βρίσκεται η ψυχή του αυτή την στιγμή, ας μας συγχωράει , γιατί κι εμείς, παιδιά ήμασταν τότε.

Θεολόγος

6 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 0 times

Όταν ένα πρωινό του Αυγούστου, ο φίλος μου έβγαινε με το ποδήλατο, από το σπίτι του πάνω στον κεντρικό δρόμο του Κάμπου, είχε απώτερο στόχο να κάνει επίσκεψη σε μένα. Έπιασε την δεξιά πλευρά και κατευθυνόταν προς τα καφενεία. Την ίδια πλευρά όμως είχε επιλέξει και η ηλικιωμένη γειτόνισσα του, η οποία επέστρεφε πεζή από αυτά, κρατώντας τα ψώνια της. Άρχισε ο ένας να φωνάζει στον άλλο, να αλλάξει πορεία και τελικά όταν έφτασαν πολύ κοντά, άλλαξαν κι οι δύο ταυτόχρονα. Κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, ο δρόμος ήταν γεμάτος από κορμιά, ποδήλατο, ψώνια και παντούφλες. Μία από αυτές τις τελευταίες, έκανε αλλεπάλληλες προσγειώσεις στο κεφάλι του φίλου μου, για αρκετή ώρα μετά το τροχαίο ατύχημα, συνοδευμένη από τα ανάλογα … κοσμητικά επίθετα που έβγαιναν από το στόμα της γειτόνισσας και αφορούσαν τον ίδιο, αλλά και τις ικανότητες του στην οδήγηση του δικύκλου.
Ένα από τα δεκάδες περιστατικά τροχαίου ατυχήματος με ποδήλατο, που σημειώθηκαν όσο ζούσαμε εκεί. Το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι οι αποστάσεις στον Κάμπο είναι σχετικά μεγάλες και μάλιστα για εμάς τότε ήταν και επαναλαμβανόμενες καθημερινά. Χρησιμοποιούσαμε το ποδήλατο για να πάμε στη θάλασσα, στο χωράφι, στα ψώνια. Το χρησιμοποιούσαμε για να πάμε μία επίσκεψη σε ένα φίλο, για να κάνουμε ένα θέλημα που μας ανάθεταν οι μεγαλύτεροι ή για να πάμε μια βόλτα στον Γαβαθά.
Οι ιστορίες που το περιβάλουν είναι ατέλειωτες. Ο κάθε ένας από εμάς έχει τις περιπέτειες του μ’ αυτό. Άλλες από αυτές έγιναν γνωστές και άλλες όχι. Μπορώ να θυμηθώ ότι όταν ήμασταν πολύ μικροί, πιάναμε με μανταλάκι ρούχων ένα κομμάτι χαρτόνι πάνω στις ακτίνες των ποδηλάτων μας, για να κάνει θόρυβο και να είναι σαν … μηχανάκι. Πολλές φορές το κάναμε με ένα χαρτί από πακέτο τσιγάρων. Αργότερα θυμάμαι ότι αναγνωρίζαμε ο ένας τις κινήσεις του άλλου, από τα σημάδια που άφηναν στο χώμα οι ρόδες.
Δύο φίλοι μου στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τον κεντρικό δρόμο των καφενείων έγιναν … αφίσα σε έναν τοίχο, χωρίς αυτός να έχει καμία σχέση με την πορεία που έπρεπε να εκτελέσουν. Αυτό έγινε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές για τον καθένα, αλλά στον ίδιο τοίχο. Στον άλλο τοίχο ανέβηκα εγώ όταν μια μέρα κάνοντας την αντίθετη διαδρομή και χωρίς να έχω φρένα, φτάνοντας στα μισά της κατηφόρας είδα από την απέναντι πλευρά να έρχεται ένα αυτοκίνητο.
Ένα από τα παιδιά της παρέας, κάποια από τα βράδια που επέστρεφε σπίτι του, έμπαινε χωρίς να το θέλει, μόνος του στην αυλή, αφήνοντας το ποδήλατο στον δρόμο, αφού η μητέρα του είχε κλείσει την είσοδο με συρματόπλεγμα, το οποίο δεν ήταν ορατό όταν αυτός έπαιρνε την στροφή.
Ένας άλλος έλεγε ότι δεν μπορεί να κάνει καλές σούζες την ημέρα, αλλά μόνο την νύχτα. Το ίδιο μου έλεγε κι αυτή την ημέρα που με επισκέφτηκε στο σπίτι και του ζήτησα να κάνει μία, την ώρα που καθόταν πάνω στο ποδήλατο. Όταν άκουσα τον γδούπο και έβγαλα το κεφάλι μου από το παραπήγαδο, που έσκαβα τότε, τους είδα να έχουν αλλάξει θέσεις αμοιβαία. Απ’ ότι κατάλαβα, όσο ήμουν σκυμμένος προσπάθησε να κάνει τελικά.
Την κατηφόρα του Αγίου Γεωργίου προς την πλευρά του Κάμπου, την ήξερα σαν την τσέπη μου αφού την είχα μετρήσει σπιθαμή προς σπιθαμή. Βλέπεις επιμέναμε να την κατέβουμε χωρίς χέρια και σε εποχές βέβαια που ήταν χωματόδρομος. Όλο και σε κάποια πέτρα έβρισκε η μπροστινή ρόδα και ανάγκαζε το τιμόνι να στρίψει απότομα.
Ιστορική έμεινε η πτώση μου στον Γαβαθά και στην οποία αναφέρομαι σε άλλο κείμενο. Αντίθετα με αυτή που πραγματοποίησα έξω από το τυροκομείο της Άντισσας, αν και ήταν μακράν η πιο θεαματική και η πιο θορυβώδης από όλες. Έτυχε να είμαι μόνος μου αυτή την ώρα και έτσι κανένας δεν είχε την τύχη να την απολαύσει!
Οι σούζες, οι κόντρες και οι αλλαγές ποδηλάτων μεταξύ μας, ήταν σε ημερήσια διάταξη. Όπως και τα προβλήματα. Άλλος δεν είχε φρένα, αλλουνού του έβγαινε η αλυσίδα, άλλος είχε στραβό τιμόνι και άλλος ήταν χωρίς φώτα. Στην τελευταία κατηγορία νομίζω πως ανήκαμε οι περισσότεροι, με συνέπεια τις νύχτες να κυκλοφορούμε με ένα φακό πάνω στο ποδήλατο.
Απίστευτης ομορφιάς ήταν οι βόλτες μας στον Γαβαθά. Τις πραγματοποιούσαμε μεγάλες παρέες από τον Κάμπο κάποιες βραδιές του Αυγούστου, που είχε πανσέληνο και χωρίς να χρειαζόμασταν φώτα στα ποδήλατα. Ήταν κυριολεκτικά μαγικές στιγμές, αν και ούτε από αυτές έλειπαν οι περιπέτειες, όπως μία φορά που κατά την διάρκεια της επιστροφής μας, σε μία στροφή, βρέθηκα μαζί με το ποδήλατο μέσα σε ένα αμπέλι. Σε μία άλλη βόλτα που κάναμε για εκεί, ένας φίλος μου έκλεισε στον δρόμο, έναν άλλο, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να περάσει πάνω από το συρματόπλεγμα και να σκάσει μέσα σε ένα κτήμα, από δύο περίπου μέτρα ύψος. Σε δευτερόλεπτα τον ακολούθησε και το ποδήλατο και μάλιστα προσγειώθηκε πάνω του.
Στην διάρκεια αυτών των ετών, χρησιμοποίησα τρία ποδήλατα. Το πρώτο ήταν αυτό στο οποίο έμαθα. Ήταν φυσικά πολύ μικρό και στην αρχή με βοηθητικές ρόδες, τις οποίες έβγαλα πολύ γρήγορα. Ήταν κόκκινο και το είχα για αρκετά χρόνια. Δεν θυμάμαι να έπεσα ποτέ μ’ αυτό. Το τρίτο ήταν πράσινο, το πήρα σε μεγάλη σχετικά ηλικία, ήταν το καλύτερο που είχα ποτέ και είχαμε γίνει κυριολεκτικά αχώριστοι. Η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι ήμασταν μαζί και στις δύο καλύτερες μου πτώσεις που ανέφερα παραπάνω.
Το πιο ιδιόμορφο όμως ήταν το δεύτερο. Κόκκινο χρώμα και μεταχειρισμένο. Είχε σπάσει η ντίζα του φρένου και κάποιος μου πρότεινε να δέσω το σύρμα πάνω στο τιμόνι. Όταν ήθελα να φρενάρω πατούσα με το χέρι το καλώδιο μπρος τα κάτω και το ποδήλατο σταματούσε ακαριαία. Ταυτόχρονα είχε κάποια προβλήματα και με την σέλλα του, με συνέπεια ένας φίλος μου που το δανείστηκε κάποια φορά, παραλίγο να χάσει το δικαίωμα του να τεκνοποιεί στο μέλλον, όταν αυτή έφυγε από την θέση της. Γενικά ήταν ένα ποδήλατο που σε κρατούσε σε διαρκή επαγρύπνηση.
Ένα απόγευμα είχα πάει μια βόλτα μ’ αυτό στον Γαβαθά. Στην αρχή της παραλίας τότε κι από την πλευρά του οικισμού, είχε πολλά καλάμια. Για όσους θυμούνται ήταν ένα μικρό και πυκνό δάσος από αυτά, σε σημείο που δεν μπορούσες να τα διασχίσεις με τίποτα. Ένα από τα παιδιά που ήταν εκεί, μου ζήτησε το ποδήλατο για να πάει μία βόλτα. Του το έδωσα, αφού πρώτα του εξήγησα πως θα χειριστεί το φρένο και αφού τον έβαλα να κάνει κάποιες δοκιμές εκεί κοντά.
Πήγε μια βόλτα μέχρι τον λιμενοβραχίονα και στην συνέχεια πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Όταν έφτανε κοντά μας, είχε αναπτύξει αρκετά μεγάλη ταχύτητα και όταν πήγε να χρησιμοποιήσει το φρένο, διαπίστωσα ότι δεν θυμόταν τον τρόπο που έπρεπε να το κάνει. Άρχισε να τραβάει το καλώδιο προς τα πάνω, όπως τραβάμε τα χαλινάρια του αλόγου για να σταματήσει και μάλιστα χρησιμοποιούσε και φράσεις που λέμε για αυτό. Πεταχτήκαμε όλοι πάνω στον δρόμο, φωνάζοντας του να κάνει την σωστή κίνηση, αλλά η ενέργεια μας αποδείχτηκε μάταιη. Με την ίδια ταχύτητα που είχε, μέσα σε επιφωνήματα, κραυγές του ιδίου και ενός σύννεφου σκόνης … χάθηκε μέσα στα καλάμια, μαζί με το ποδήλατο.
Βγάλαμε πρώτα αυτόν και μετά το δίκυκλο και μάλιστα χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να το κάνουμε. Δεν θυμάμαι πάντως να μου το ζήτησε ξανά για βόλτα.
Θεολόγος.

15 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 0 times

Ένα από τα έθιμα της περιοχής μας είναι και αυτό του Αύγουστου ή Άκστου όπως ονομάζεται στην ντοπιολαλιά. Πραγματοποιείται το βράδυ της 31 Ιουλίου κάθε έτους καιΠαραλία του κάμπου ουσιαστικά είναι ο αποχαιρετισμός αυτού του μήνα και το καλωσόρισμα του Αυγούστου. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα είδος ξορκισμού για το κακό. Κατά την διάρκεια αυτού του εθίμου ανάβουμε φωτιές και περνάμε από επάνω.
Ο κάθε άνθρωπος πραγματοποιεί αυτή την ενέργεια τρεις φορές. Το σημείο δε που θα ανάψει η φωτιά πρέπει να είναι τρίστρατο.
Η συνήθεια να πηδάμε πάνω από φωτιές, υπάρχει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Αυτό που αλλάζει από τόπο σε τόπο είναι η ημερομηνία στην οποία τηρείται το έθιμο. Στις περισσότερες περιοχές της χώρας αυτό γίνεται την 24 Ιουνίου, ημέρα που είναι τα γενέθλια του Ιωάννου Προδρόμου του Βαπτιστού. Σε άλλα μέρη, την παραμονή των γενεθλίων του, δηλαδή 23 Ιουνίου. Στις περισσότερες αυτών των περιπτώσεων, καίνε και τα στεφάνια της πρωτομαγιά στην φωτιά. Υπάρχουν και σημεία της χώρας που η συγκεκριμένη ενέργεια γίνεται την 1 Μαρτίου, με σκοπό το καλωσόρισμα της άνοιξης.
Στον Κάμπο το έθιμο αυτό γινόταν τα παλιά χρόνια σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Το σημείο αυτό είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο και συγκεκριμένα είναι το δεύτερο τρίστρατο που συναντάμε όταν φύγουμε από την ταβέρνα και τραβήξουμε για το χωριό, όχι για τον Γαβαθά, αλλά αντίθετα. Υπήρχε και ένα πηγάδι σ? αυτή την θέση και δεν θυμάμαι αν υπάρχει ακόμα. Εκεί μαζεύονταν οι νέοι και οι νέες της τότε εποχής, άναβαν φωτιά και περνούσαν από πάνω της λέγοντας κάποιες ευχές. Όταν τελείωνε αυτή η διαδικασία, άφηναν μέσα στην στάχτη ένα σκόρδο και το επόμενο πρωί, έτρωγαν από μία σκελίδα ο καθένας, με σκοπό μα διώξουν το κακό μάτι.
Στα δικά μας νεανικά χρόνια θυμάμαι το τρίστρατο στον Γαβαθά που τελούνταν το συγκεκριμένο έθιμο. Είναι στο υψηλότερο σημείο, του κεντρικού δρόμου, του οικισμού. Θυμάμαι όμως ακόμα πως κάποιοι από τους συμμετέχοντες δεν πήγαιναν να περάσουν την φωτιά από την πλευρά που πήγαιναν οι περισσότεροι αλλά από την ακριβώς αντίθετη. Το αποτέλεσμα ήταν να παρατηρούνται διάφορες εναέριες συγκρούσεις, πάνω από τις φλόγες και διάφορα ατυχήματα και εγκαύματα.
Στον Κάμπο ανάβαμε την φωτιά στο σταυροδρόμι που ήταν στα καφενεία και στην πλευρά του ποταμού που οδηγεί στην θάλασσα. Όταν πλησίαζε το τέλος της τελετουργίας, έκανε από ψηλά την εμφάνιση του, ο επιφορτισμένος με το έργο της κατάσβεσης, εν μέσω αποδοκιμασιών των συμμετεχόντων. Προειδοποιούσε για πάνω από δέκα φορές, πως θα ρίξει νερό και όταν με το καλό το πλήθος απομακρύνονταν, έδινε εντολή να ανοίξει η κάνουλα. Από το λάστιχο που κρατούσε θυμάμαι, έπεφταν κάποιες σταγόνες που ούτε τσιγάρο δεν μπορούσαν να σβήσουν! Τελικά όμως με επιμονή και υπομονή η φωτιά κάποια στιγμή έσβηνε και όλοι φεύγαμε για να επανέλθουμε το επόμενο έτος, την ίδια ημερομηνία και στο ίδιο σημείο, με σκοπό να επαναλάβουμε το έθιμο.
Έχω πολλά χρόνια να βρεθώ 31 Ιουλίου, βράδυ στον Κάμπο.
Θεολόγος.

18 files, last one added on Nov 10, 2024
Album viewed 0 times