Χρήστος Ματζουράνης, ο άνθρωπος που με την προσφορά του ομορφαίνει για πολλές δεκαετίες την γενέτειρά του, την Άντισσα.
Πάντοτε αξιοπρεπής, διακριτικός και σεμνός, ήθελε μόνο να προσφέρει έργο. Ένιωθε πάντα καλά με το να δίνει, ευσυγκίνητος, μετριόφρων και ευγενικός, μόνο του μέλημα να προσφέρει στον τόπο του και να χαρίζει γέλιο στους συγχωριανούς του και όχι μόνο.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα ξωτικό που το ΄λέγαν Μηνά. Απ΄αυτά, με τα μυτερά αυτιά και τις μεγάλες μύτες, αληθινό όμως.
Γιατί κάθε τι είναι αληθινό, αρκεί μονάχα ένας να πιστέψει, έστω και για λίγο, πως ετούτο έγινε στ΄αλήθεια.
Το ξωτικό ζούσε μόνο του στο δάσος, όχι πως ήταν αλλόκοτο και δεν την ήθελε τη συντροφιά μα να, ήταν που είχε χάσει τους γονείς του σε ατύχημα και μαζί με αυτούς και την ικανότητα να κάνει φίλους. Οι γονείς του είχαν κατέβει στη λίμνη να βρουν τη νεράϊδα Μερόπη, δεύτερη ξαδέρφη της μαμάς του, για να την καλέσουν σε βραδιά απαγγελίας μύθων του Αισώπου. Ο Μηνάς από παιδί απεχθάνονταν αυτές τις βραδιές, έλεγε πως όλο το δάσος μαζευόταν σπίτι τους και έκανε μνημόσυνο σε συγγενείς, προγόνους και αρχαία ξωτικά που ο Μηνάς μήτε τα ήξερε μήτε ήθελε να μάθει για τα κατορθώματά τους.
Το Δεκέμβριο οι λίμνες παγώνουν και δημιουργείται πυκνός αέρας από την υγρασία. Σα σύννεφο που έπεσε από τον ουρανό και στάθηκε πάνω στη λίμνη. Οι γονείς του Μηνά στην προσπάθειά τους να βρουν τη Μερόπη για να την καλέσουν στο … μνημόσυνο πάτησαν πάνω στην παγωμένη λίμνη, έσπασε ο πάγος και μιας και τα ξωτικά δε φημίζονται για τις ικανότητές τους στο κολύμπι, πνίγηκαν και οι δύο. Έτσι ο Μηνάς έμεινε ορφανός μ’ένα θυμό για τη νεράιδα Μερόπη και ένα καημό για την ορφάνια του.
